Granada is een stad aan het andere uiteinde van Cocibolca, de locale naam van Lago Nicaragua. Veel koloniale gebouwen en heel wat kerken. En allemaal voorzien van een vrolijk kleurtje. Want Granada is vooral een heel kleurrijke stad.
We komen hier met achtereenvolgens boot-taxi-bus-minibus vanuit Ometepe. En evengoed duurt het geheel niet langer dan een uurtje of vier. De reisafstanden zijn hier niet zo erg groot.

Bij aankomst gelijk beland in de drukte van de merado central, de centrale markt. Gelukkig is er een mannetje wat even met ons meeloopt tot het plaza vanaf waar we ons wel weer gemakkelijk kunnen oriënteren. Bij de hospidaje Cocibolca een kamertje genomen en de stad alvast wat verkend. We beklimmen de klokkentoren van een kerk voor een mooi uitzicht over de stad. Dan even time-out want het is hier weer enorm heet op het midden van de dag. Dus siësta tijd. 's avonds weer eens zelf gekookt in het hostel en daarna nog een rondje gemaakt over het plaza.
De tweede dag in Granada de stad verder verkend. De huizen staan er prachtig bij in het ochtendlicht. Elk huis heeft z'n eigen kleurtje, en de kathedraal is hier geel en een andere kerk blauw...., om maar wat te noemen. Veel gelopen vandaag, rondje over de markt tot aan het eind van de dag een rondje door het enorme park bij het meer. Stelt niet veel voor, het is er uitgestorven. 's avonds gegeten bij een chinees, altijd goed.

De volgende dag vroeg een bus gepakt en ons laten afzetten bij de weg naar de Mombacho vulkaan. We weten waar we er uit moeten want op de heenweg nar Granada zijn we op hetzelfde punt gedropt door de bus waar we toen in zaten. Het is twee kilometer lopen naar de ingang van het nationaal park. We zijn er al om kwart voor acht terwijl om half negen pas de vrachtwagen vertrekt die je naar 1100 meter hoogte brengt. Eerst maar even ontbeten dus op een bankje onder de enorme bomen.
Langzaam aan wordt het drukker met mensen die te werk gaan bij de koffieplantage of in het park. Allemaal gaan ze mee met de vrachtwagen. Het is een oude legertruck waar banken in zijn gezet. Een spartaanse rit naar boven volgt. De weg is op sommige stukken mega steil en de hele route wordt in de eerste versnelling gereden. Boven is een ontvangstruimte en beginnen de paden rondom de kraters. De Mombacho vulkaan is al een hele tijd niet meer actief. Na de laatste grote uitbarsting is de hele top er af geslagen, dit zijn nu de honderden eilandjes die voor de kust van Granada in het meer liggen. Een aantal kraters is overgebleven en deze zijn inmiddels geheel begroeid met nevelwoud. We maken een mooie wandeling om een van de kraters. Prachtig uitzicht op het meer van Nicaragua met z'n honderden eilandjes. En natuurlijk op Granada zelf. Van deze hoogte zie je dat het eigenlijk maar een heel bescheiden stad is, ik had het veel groter verwacht. We zien nog wat apen en veel mooie vlinders. Rond de middag ons rondje voltooid en weer met de truck naar beneden, dan het stukje lopen tot de weg. De tuk-tuk mannetjes willen weer graag met ons naar Granada. Maar we wachten even op een bus. Deze komt al snel. Bijna alle locale bussen hier in Nicaragua zijn van het type Amerikaanse schoolbus. Aan de voorkant gepimpt met wat chroom, sierverlichting en afbeeldingen van Jesus of Maria, van binnen de spartaanse indeling met zoveel beenruimte dat ik altijd gedraaid in het gangpad moet zitten. Maar voor korte afstanden prima.
In Granada eerst wat gegeten en vervolgens nog even langs de zeer behulpzame touristinfo voor een kaart van Nicaragua. Deze is namelijk niet in onze homemade Lonely Planet beland en een totale overzichtskaart is toch wel handig. Dan nog even de locatie van de bussen naar Managua opgezocht voor onze trip morgen naar Leon.