Achter de fanfare aan...
Vandaag op weg naar Panama. Al om half zes 's ochtends met de bus vertrokken naar San Isidrio. We hopen daar dan vlot de aansluiting naar de grens te pakken. Pakt iets anders uit, als we om half negen in San Isidro arriveren blijkt de eerstvolgende bus naar de grens pas om half een 's middags te vertrekken. We zijn dus lekker op tijd. De stad ingelopen en daar even ontbeten en vervolgens een uurtje of wat in het park zitten relaxen tot de bus vertrekt.
Amritsar
Onze vlucht naar India verliep voorspoedig, een uurtje vertraging in Londen maar dat werd onderweg weer goedgemaakt want we kwamen keurig op tijd in Delhi aan. Hier de bus genomen van het internationale vliegveld naar het deel voor de binnenlandse vluchten. Het domestic deel is een stuk moderner dan de internationale luchthaven. Net nieuw. Hier wachten we een paar uurtjes op onze vervolg vlucht naar Amritsar. Even na de middag de lucht in met Jetair.
Songpan en Jiuzhaigou
Songpan is opgeleukt. In de belangrijkste straat zijn de gebouwen voorzien van een nieuwe houten voorgevel. Een beetje een sfeertje van een Oostenrijks wintersportoord. En eerlijk is eerlijk, het is ze best aardig gelukt. Het heeft nu een veel meer sfeervolle uitstraling. Daarbij heeft het twee authentieke overdekte bruggen, twee stads poorten van honderden jaren oud en een herbouwde stadsmuur die het de moeite maken om hier langs te komen.
Quepos / Manuel Antonio
Manuel Antonio is het laatste park wat we bezoeken in Costa Rica. Het ligt vlak bij de plaats Quepos en is eenvoudig in een kwartiertje met de bus te bereiken. Het valt wel meteen op dat dit een andere toeristische omgeving is dan die we tot nu toe hebben bezocht. Hier is het HEEL druk, in onze beleving dan. De weg er naar toe is volgebouwd met hotels en restaurants. Heel veel.
Van Fes naar Meknes
Meknes is kleiner en gemoedelijker dan Fes. Maar wel ook met een fraaie medina. Niet zo groot als die van Fes maar net zo vol tot op de vierkante centimeter met bedrijvigheid. En de tourgroepen zijn hier ook weer verdwenen, lekker kleinschalig dus.De bus naar Meknes is een oud boemeltje, niet erg want het is maar een rit van een uur. Onze eindbestemming is het Maroc hotel, weer naast de medina en met kamers die uitkijken op een binnenplaats met bomen vol oranje sinaasappelen. Mooi plekkie dus.
De trek naar Kol Ukok
Vandaag de trek naar Kol Ukok. We laten ons met de auto naar het begin van de vallei brengen die naar dit bergmeer leidt. Onderweg een meisje opgepikt. Zij hoort bij de familie waar we vanavond zullen overnachten en loopt mee naar boven. Met z’n vieren op pad, want Rod, een Australiër van 67, loopt ook mee.